Locorotondo to śliczne, białe miasteczko, położone zaledwie 15 minut drogi od Alberobello. Dlatego warto (ale też nie tylko dlatego!) podczas odwiedzin w tym pierwszym, zajrzeć również do Locorotondo. Osobiście, swoim charakterem przypomina mi trochę Ostuni, które także znajduje się w Apulli. Tak więc w położeniu kilku kilometrów od siebie możemy poznać dwa zupełnie różne miasteczka (mowa oczywiście o Alberobello i Locorotondo).
Alberobello to chyba jedno z najbardziej rozpoznawalnych miejsc w Apulii, bo kto nie kojarzy tych małych domków ze stożkowym dachem? Często ozdobione kwiatami wyglądają niczym włoska wioska hobbitów lub smerfów. W Alberobello takich domków można znaleźć około 1,5 tysiąca! Ta jedna z największych atrakcji Apulii jest wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Unesco. Obecnie większość mieszkańców Alberobello mieszka w nowoczesnej zabudowie jednak dalej, w takich domkach można trafić na stałych mieszkańców. Turyści również mogą zamieszkać w słynnej Trulii, takich opcji do wynajęcia tutaj nie brakuje!
Monopoli jest świetną bazą wypadową do zwiedzania Apulii. Pociągowe połączenia z innymi miastami, wakacyjny klimat, dużo większy spokój niż w często wybieranym Bari a do tego pyszne jedzenie, plaże i urokliwe miasteczko. Moja ponad tygodniowa podróż do Apulii była zaplanowana już rok temu. Niestety sami wiecie co te plany pozmieniało. Gdy tylko znalazłam chwilę wolnego w tym miesiącu to wsiadłam w samolot i poleciałam do moich wyczekanych Włoch, próbując zamienić tygodniowy plan w weekendowy!
Magia Monte zaczyna się już w momencie spoglądania na wzgórza wznoszące się nad Funchal. Często w ciągu dnia spowite mgłą a wieczorem oświetlone żółtymi żarówkami wprowadzają tajemniczość i zachęcają do pofatygowania się na górę. A chętnych nie brakuje bo Monte i jego okolice są jedyne w swoim rodzaju. To właśnie tutaj wjedziesz kolejką górską, odwiedzisz jeden z 13 najpiękniejszych ogrodów na świecie i wrócisz sankami po asfalcie. Brzmi fajnie? W takim razie zapraszam Cię na dzień spędzony na wzgórzach Monte.
Poncha na Maderze. Czyli co? Najprościej mówiąc bimber z trzciny cukrowej, miodu i cukru trzcinowego z dodatkiem cytryny i jej soku ale także innych owoców.
Wynaleziona w Camara de Lobos na Maderze pod koniec XVIII wieku. Rybacy zaczęli stosować ten trunek przed wypływaniem w morze w celu wzmocnienia odporności. 🙂 Sposób jak widać przyjął się świetnie! Maderyjczycy są przekonani, że słynna brazylijska Caipirinha pochodzi właśnie od Ponchy. Lokalne przysłowie na Maderze mówi, że zmęczonemu człowiekowi po jednej ponchy łatwiej wrócić do domu, po dwóch może już nie dać rady.
Powinny być wytrzymałe i mało wymagające – nie każdy ma rękę do roślin. Bzdura! Moim skromnym zdaniem nie ma czegoś takiego jak ręka do roślin. Jest troska, wiedza, cierpliwość i ciekawość. Może wydawać się dużo ale jeśli będziemy starać się to jakoś ze sobą połączyć to nagle może okazać się, że dżungla w Twoim domu rozrasta się w szalonym tempie!
Zachód słońca na Pico do Arieiro, który jest trzecim co do wielkości szczytem Madery to to dosłownie magiczny, spacer w chmurach. Wyobraź sobie pomarańczowy kolor skał, które muśnięte zachodzącym słońcem wyglądają jakby za chwilę miały spłonąć. Chmury kłębiące się gdzieś tam w dole, daleko pod Twoimi nogami wskazują jednak na to, że to niebo a nie piekło. I to dosłownie bo przecież nawet schody do nieba tutaj znajdziesz.
Przeżyłam jeden z piękniejszych spacerów w życiu. Chętnie Ci o tym opowiem.
